O mnie

Kim jestem i jak się nazywam, tak naprawdę nie ma tu znaczenia.

Z dwóch powodów:
Po pierwsze w ogóle ostatnio jedyne znaczenie ma fakt, że jestem dłużniczką, nikim więcej.
Po drugie: nie chodzi o to, kim jestem, ale jaki problem reprezentuję, o czym chcę pisać. Od wielu lat zmagam się z długami.

Choć całe moje życie podporządkowane jest spłacie moich długów, końca ich nie widać, na dodatek odmawia mi się jakiegokolwiek szacunku, prawa do czegokolwiek. Mam być maszynką do zarabiania pieniędzy i oddawania ich wierzycielom. Wiem, to mój tak zwany psi obowiązek.

Czasem wierzę, że jeszcze wszystko będzie dobrze, że nastaną kiedyś dla mnie dobre czasy.

Czasem jednak tracę nadzieję i wydaje mi się, że przegrałam życie.

W chwili obecnej ze względu na długi (zwłaszcza w US, który odmówił mi płatności w ratach), mam zawieszoną działalność i nie przestaję się dziwić, komu ta sytuacja służy?

Mnie? to że siedzę w domu, głupieję, nie mam na niektóre podstawowe potrzeby dla siebie i dziecka, moje bezpieczeństwo jest zagrożone?

Wierzycielom? którzy zatrudniają coraz to nowe firmy windykacyjne i komorników, którzy nic ode mnie nie egzekwują, bo najnormalniej w świecie nie mają z czego?

Może kiedyś dojrzę w tym wszystkim sens, ale jednocześnie nie ustaję w poszukiwaniu wyjścia z tej patowej sytuacji.

Piszę tu, bo nie ma obok mnie nikogo, kto chciałby mnie słuchać, a wiem, że w sieci jest wiele osób podobnych do mnie.

5 komentarzy:

  1. witaj dluzniczko
    tez nia jestem od 3 lat zyje w symbiozie z komornikiem i z przerazeniem czekam co dalej?
    nie mam juz sily

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Masz jednego komornika? Jeśli tak to może mogłabym Ci coś podpowiedzieć, bo ten etap mam już niejako za sobą. Ja mam na głowie całe stado, choć właściwie coraz więcej pism dostaję z informacją o umorzeniu dochodzenia, ale zajęcie na koncie pozostaje. Trzymaj się, damy radę, jakby co to pisz agacia-70@wp.pl

      Usuń
  2. Kim jestem i jak się nazywam, tak naprawdę nie ma tu znaczenia.
    Rzeczywiście - dla mnie nie ma to znaczenia

    Z dwóch powodów:
    Po pierwsze w ogóle ostatnio jedyne znaczenie ma fakt, że jestem dłużniczką, nikim więcej.
    Jesteś człowiekiem, najwspanialszym tworem Boga, natury, Buddy, Jahwe, czy czego tam sobie chcesz. Jak możesz nie dostrzegać tego geniuszu???
    Po drugie: nie chodzi o to, kim jestem, ale jaki problem reprezentuję, o czym chcę pisać. Od wielu lat zmagam się z długami.

    I cóż z tego? czym są długi? Czy przez to że masz długi przestajesz być człowiekiem? Kto jest bez długów niechaj pierwszy rzuci kamieniem... że tak pozwolę sobie na parafrazę


    Choć całe moje życie podporządkowane jest spłacie moich długów

    i to poważny błąd

    , końca ich nie widać,

    Dopóki będziesz podporządkowywać swoje życie długom tak będzie\


    na dodatek odmawia mi się jakiegokolwiek szacunku,

    O jakim szacunku Ty piszesz skoro napisałaś że jesteś dłużniczką i nikim więcej??? Szanuj sie sama jeśli chcesz by inni Cię szanowali

    prawa do czegokolwiek.


    Mam być maszynką do zarabiania pieniędzy i oddawania ich wierzycielom. Wiem, to mój tak zwany psi obowiązek.

    Co za bujda na resorach... A kto Ci tak powiedział? wierzyciel? no to muszę Ci powiedzieć że sie myli...

    Czasem wierzę, że jeszcze wszystko będzie dobrze, że nastaną kiedyś dla mnie dobre czasy.

    Taaa jasne jak zjesz wszystkie zęby i osiwiejesz będą dobre czasy bo będą Cię karmić przez rurkę w szpitalu do którego niewątpliwie trafisz z wrzodami.

    Czasem jednak tracę nadzieję i wydaje mi się, że przegrałam życie.

    Głupia jesteś wiesz? póki żyjesz masz szansę by znaleźć to co nazywa się szczęściem. Pamiętaj że najważniejsze rzeczy w życiu są za darmo... rodzina, miłość, szczęście, wspomnienia, przyjaciele...

    W chwili obecnej ze względu na długi (zwłaszcza w US, który odmówił mi płatności w ratach), mam zawieszoną działalność i nie przestaję się dziwić, komu ta sytuacja służy?

    Ta sytuacja służy Tobie.

    Mnie? to że siedzę w domu, głupieję

    Jak wyżej zauważyłem nie głupiejesz tylko jesteś głupia, zamiast korzystać z tego że mozesz zadbać o swoje relacje z najbliższymi zajmujesz się pisaniem do Naczelnika Urzędu Skarbowego jakby nie wiem jaki przystojniak był z niego...

    nie mam na niektóre podstawowe potrzeby dla siebie i dziecka- idź do MOPSu ( Są inne sposoby ale nie znam CIę na tyle by CI je opisywać),

    moje bezpieczeństwo jest zagrożone?

    W jaki sposób czujesz sie zagrożona?

    Wierzycielom? którzy zatrudniają coraz to nowe firmy windykacyjne i komorników, którzy nic ode mnie nie egzekwują, bo najnormalniej w świecie nie mają z czego?

    I to jest piękne... wiedz tylko że należności z tytułu Umowy sprzedaży się przedawniają, Firmy Windykacyjne mogą Cię pocałować w dupę Wyroki i komornicy póki nic nie masz też - czyż to nie cudowne?

    Może kiedyś dojrzę w tym wszystkim sens, ale jednocześnie nie ustaję w poszukiwaniu wyjścia z tej patowej sytuacji.

    Piszę tu, bo nie ma obok mnie nikogo, kto chciałby mnie słuchać, a wiem, że w sieci jest wiele osób podobnych do mnie.

    Nie jestem podobny do Ciebie - z prostej przyczyny - jestem facetem
    niemniej znam problem sam wydobywałem się z zadłużenia
    wobec samego US miałem 300 tys.
    Spłaciłem ale najpierw spaliłem zioło... jeśli wiesz o czym ja mówię

    A serio... znalazłem prawnika sam trochę się podszkoliłem z zakresu prawa Cywilnego - internet jest tego pełen...

    Przepraszam za mój grubiański ton ale ktoś musi Cię kopnąć w tyłek...

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Słuchaj, nie potrzebuję ani kopania w tyłek, ani nazywania mnie głupią. Jak widzisz, nie tyle użalam się nad sobą ile piszę kronikę mojej walki. Nie mam pojęcia, o czym mówisz, pisząc że spaliłeś zioło.

      Ja chcę spłacić moje długi, nie chcę oszukiwać i kombinować, bo tego nie umiem, zresztą wyznaję inne wartości.

      Nie, nie jest to dla mnie cudowne, że komornicy i windykatorzy mogą mnie pocałować w dupę, bo nic nie mam.

      Jestem matką i kobietą, która wie, że ma kapitał w głowie, ale która z różnych powodów wpędziła się w gigantyczne problemy. Kombinowanie to nie moja bajka, ja chcę mieć normalne życie, w którym będę mogła udowodnić, że potrafię zarabiać pieniądze, spłacać moje zobowiązania i pokazać mojej córce piękny świat.

      Usuń
  3. A nie myślałaś żeby spróbować przymierzyć się do ogłoszenia upadłości w Polsce ( a dopiero gdyby to nie wyszło to do transgranicznej o której już pisałam). Trzeba spełnić pewne warunki ale jak poczytasz sobie dokładniej to nie są trudne. Dwie sprawy są tu istotne, musisz wykazać, że nie z własnej winy znalazłaś się w takiej sytuacji i mieć kasę na koszty ogłoszenia upadłości. Rozkładanie czegokolwiek na raty niewiele Ci da bo i tak nie masz na te raty. Ja bym się skoncentrowała na zarobieniu kasy na koszty sądowe. Gdyby udało Ci się ogłosić taka upadłość to potem możesz normalnie pracując skoncentrować się na spłacie długów prywatnych. Dla mnie jedno jest oczywiste, nie byłabym w stanie uodpornić się na windykatorów i komorników i funkcjonować mając ich na karku. Z całą pewnością poszłabym w kierunku upadłości jeśli nie w Polsce to transgranicznej.W innych kraj jest to normalna sprawa, ostatnio czytałam, że np Krupa chce ogłosić upadłość i co kobieta żyje z rozmachem i ma prawo a tylko w Polsce jest inaczej.

    OdpowiedzUsuń